KAHRAMANMARAŞ merkezli sarsıntıların ardından Hatay Antakya’dan Muğla’nın Bodrum ilçesine iki kızı ve erkek kardeşiyle gelen görme engelli Songül Araman (39), “Kabus gibiydi. Sarsıntı uzun sürdü. Sesleri, duvarların çıtırtılarını duyabiliyorduk. Binanın yana doğru eğildiğini hissettik. Çaresiz kaldık. “Kızlarım ve erkek kardeşimle el ele tutuştuk, ayakkabılarımızı giydik ve tek sıra halinde dışarı çıktık. duvara. Kızlarım sayesinde depremde yolumuzu bulduk” dedi.
Kahramanmaraş’ta Türkiye’yi etkisi altına alan 7,7 ve 7,6 büyüklüğündeki depremde Antakya’da ikamet eden ve Antakya İlçe Sağlık Müdürlüğü’nde santral memuru olarak çalışan görme engelli Songül Arman’ın bulunduğu 5 katlı apartman yan yattı. . Araman, 3. katta kızları İdem Su Araman (12), Beren Araman (8) ve görme engelli kardeşi Hüseyin Boyar ile birlikte sağ olarak çıktı. Songül Araman, depremin ardından kızları ve erkek kardeşiyle birlikte Bodrum’da bir otele yerleştirildi.
Yaşadıkları apartman şiddetli sarsıntı nedeniyle yan yatarken evdeki birçok eşyanın devrildiğini belirten Songül Araman, 6 kardeşten oluşan bir ailede yaşadıklarını anlattı. kalıtsal hastalık Sarsıntı anında büyük panik yaşadığını anlatan Araman, “Ağabeyim ve iki kızımla evdeydim. O gece saat 03.30 sıralarında kalktım. Sarsıntıyı hissedince çocukların yanına gittim. 3 ay kadar önce hafif bir sarsıntı olmuştu.Tekrar olur sandım.Deprem şiddetini artırdı.” BİNANIN ALT OLDUĞUNU HİSSEDİYORUZ’Depremde binanın yan yattığını hissettiklerini söyleyen Araman, “Kardeşimi bağırarak, bağırarak uyandırdım. Çocukları uyandırdım, biz uyuyorduk. O gece saat 3’te yatak odamda.Daha önceki sarsıntıların tecrübesiyle kızlarıma hayat üçgeni denen pozisyonu öğrettim.Yatak odamın arkasındaki kapı çöktü.Kardeşime diğer odanın duvarına çökmesini söyledim. Sarsıntı durmadı çok zordu Kabus gibiydi Sarsıntı uzun sürdü Sesler geldi duvarların çatladığını duyduk Binanın eğildiğini hissettik Çaresiz kaldık Çocuklarım içerideydi kollarım, ‘ne yapabilirim?’ Düşündüm 15-20 dakika içeride kaldık.Kızlarım sayesinde deprem anında yönümüzü bulduk.Kızlarım ve erkek kardeşimle el ele tutuşup ayakkabılarımızı giyip tek sıra halinde dışarı çıktık. Duvara dayandı.Koca mahalle sessizdi.Mahalleden birkaç ses geldi.Sonra açık alana yöneldik.Binaların yıkılması nedeniyle bazı sokaklar kapandı.5-6 saat o bölgede kaldık. .Şehirden çıkmak zor oldu 13 aile üyemiz depremde öldü.Köydeki eve gittik.Babam mesken olarak kümesleri boşalttı 10 gün kadar orada kaldık.Hava soğuk ve soğuktu. Sarsıntı devam etti: “Kızlarım çok korktukları için Bodrum’a geldik. Su ve elektrik yoktu, şartlar çok zordu” dedi. depremde uyuyakaldım o sırada dolaplar çöktüğü için onlara ulaşamadım çevremizdeki diğer binalar da yıkıldı bizim bulunduğumuz bina yan yattı ordan çıkmak için dua ettik çünkü görme engelli yeğenlerim bize göz oldu el ele tutuşup binadan çıktık sağanak yağış vardı enkaz altında kalanlar yardım istiyordu canımızı kurtardık ama aile ve yakınlarımız hayatını kaybetti tarif edilemez bir olay Üzücü bir durum.İnsanlar kendilerini ve sevdiklerini düşünüyor.Dışarıdan gürültü ve yıkım sesleri duyunca kıyametin koptuğunu sandım.”
